Els ging die ochtend met veel energie naar de manege, een plek die ze al jaren bezocht. Paardrijden was voor haar meer dan zomaar een hobby; het was haar manier om te ontspannen, een moment waarop ze de drukte van het dagelijks leven kon loslaten.
Bij aankomst voelde Els echter meteen dat er iets niet klopte. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat er daarna gezegd werd, verraste haar.
De manager legde serieus uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” werden de woorden die haar compleet overrompelden, uitgesproken.
Vragend om uitleg, kreeg Els te horen: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker. Deze opmerking kwam hard aan bij Els.
Altijd had Els goed voor de paarden gezorgd en zich bewust getoond van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,”dacht ze, terwijl ze haar tranen onder controle probeerde te houden.
Ze voelde zich verslagen en zocht naar mogelijke oplossingen in een poging om het gesprek gaande te houden. Misschien kon ze op een groter paard rijden of een ander zadel gebruiken? Helaas, de manager bleef bij zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgelopen, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer kon rijden, maakte haar diep verdrietig. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later, overmand door emoties.
Voor Els was paardrijden meer dan slechts een hobby; het was een manier om tot rust te komen en vrijheid te ervaren. Ze had gehoopt op begrip en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld in de afhandeling van de situatie.
“Ze hebben me geen ruimte gegeven,” uitte ze frustatie. Het afscheid van de manege voelde niet enkel als het verlies van haar geliefde hobby, maar ook als het verbreken van de verbondenheid die ze jarenlang met de gemeenschap had opgebouwd. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Haar toegenomen gewicht leek nu zelfs invloed te hebben op haar favoriete bezigheid.
Erkenning van het feit dat haar bezigheid belemmerd werd, was een moeilijke realiteit om te omarmen.
Met verdriet in haar stem zei ze: “Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo onrechtvaardig. Het lijkt alsof mijn persoonlijke waarde teniet wordt gedaan.”
De afwijzing bleef hangen en ze wist dat het tijd zou kosten om hiermee om te gaan. Ondanks haar verdriet is Els vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil simpelweg terugkeren naar datgene wat ik het liefste doe,” sprak ze vol vastberadenheid. Op dit moment voelt het verlies groot, maar ze hoopt op een dag een manier te vinden om haar passie te hervatten.
