De 36-jarige Amsterdammer Chris heeft moeite om zich ontspannen te voelen tijdens treinreizen, vooral als hij zijn bagage bij zich heeft.
“Ik begrijp echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd wanneer anderen toch besluiten naast hem plaats te nemen.
Voor Chris zijn treinreizen niet alleen noodzakelijk, maar ook een gelegenheid om tot rust te komen. “Dat is mijn moment om even op te laden,” verklaart hij.
Of hij nu voor werk reist of er een weekendje tussenuit is, hij waardeert de treinreismomenten om zijn gedachten te ordenen.
Wanneer onverwacht iemand naast hem gaat zitten, voelt het voor hem alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
“Het is niet alleen dat ze naast me gaan zitten, het lijkt alsof ze niet begrijpen dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust nodig heb.”
Tijdens een reis naar een conferentie in Utrecht herinnert Chris zich een specifieke situatie. Hij zat vroeg in de trein om rustig te kunnen werken na een lange dag voor de boeg.
“Ik zat klaar met mijn koffer vol documenten en laptop, en had mijn koptelefoon opgezet,” vertelt hij.
Echter, tot zijn grote verbazing kwam een medepassagier naast hem zitten, terwijl er nog genoeg andere vrije zitplaatsen waren.
“Het was ongelofelijk. Kijken mensen niet waar ze gaan zitten? Die koffer lag er toch niet voor niets!” En tot zijn frustratie probeerde de persoon zelfs een conversatie met Chris te starten, terwijl hij net gehoopt had om in alle rust te kunnen werken.
Chris was zeer gefrustreerd door deze ervaring. “Het leek alsof die persoon totaal geen idee had van mijn irritatie, wat de situatie nog ongemakkelijker maakte,” verklaart hij.
In de ogen van Chris is het gebrek aan consideratie voor anderen een alarmerende ontwikkeling. Hij zegt: “Het valt me op dat mensen steeds minder rekening houden met de gevoelens van anderen. Er lijkt een groeiende trend van egoïsme te zijn waarbij men zich niet bewust is van de impact van hun gedrag op anderen.”
Chris observeert dit gedrag niet enkel in de trein; voor hem is het een symptoom van een breder maatschappelijk probleem. Hij verklaart: “We leven in een tijdperk waarin individualisme hoogtij viert, maar dat betekent niet dat we de fundamenten van wederzijds respect moeten verwaarlozen.”
Soms tracht hij de spanning te verlichten met een glimlach, maar dat blijkt vaak een uitdaging. Hij zegt: “De reactie hangt sterk af van de context.”
”Soms verlang ik naar een diepgaand gesprek, maar op andere dagen wil ik gewoon op mezelf zijn en dat moet ook kunnen.”
Chris staat niet alleen in zijn gevoel van onvrede. Vele medereizigers delen gelijkaardige belevenissen in het openbaar vervoer.
Er wordt voorgesteld: “Het lijkt wel alsof goede manieren langzaam verdwijnen. Misschien is het tijd dat we ons wat bewuster worden van onze omgeving en de signalen van anderen,”
Er wordt gezegd: “Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen een stuk aangenamer maken.”
Chris sluit af met de hoop dat reizigers in de toekomst zullen letten op de ruimte en signalen van hun medepassagiers, zodat iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Naast zijn koffer willen mensen toch zitten, ondanks dat.
2. ‘Dat maakte het nog ongemakkelijker’, groeit de frustratie met de dag.
3. Helaas moet zijn koffer het signaal geven dat de plek bezet is…
4. Het gevoel van het aangetast worden van persoonlijke ruimte.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
