Een rode schuur aan de zijkant van het landgoed wordt bewoond door Evert, een behendige man van 72 lentes jong. Zijn witte baard is altijd netjes gekamd en zijn pretogen stralen nog steeds dezelfde energie als in zijn jongere jaren.
Maar die schitterende ogen verbergen een gevoel van frustratie. “Mijn gereedschap is te klein, het werkt niet meer,” deelt Evert met een zucht van teleurstelling.
Zijn stem trilt een beetje terwijl hij over zijn gereedschap spreekt. “Ik begrijp het wel, hoor. Het was goed gereedschap in zijn tijd, maar nu niet meer.”
Evert heeft drie stukken gereedschap: een hamer, een boormachine en een zaag. De hamer, de oudste, is van grootvader geweest. De boormachine heeft jarenlang trouwe dienst bewezen, maar nu valt de zaag telkens uit.
De zaag was altijd zijn favoriet. “Ik herinner me nog hoe ik de hele schuur ermee verbouwde. Nu is het gewoon niet meer wat het ooit was,” mijmert Evert.
Dat de tijden anders lijken te zijn geworden, wordt door Aagje aangehaald: “Karin belt me soms, maar dat is altijd snel en kort. Mark stuurt wel eens een berichtje vanuit het buitenland.”
Over Lisette die nog het vaakst langskomt, zegt Aagje: “Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
In haar woonkamer ziet men foto’s van gelukkige momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. Aagje raadpleegt een foto en zegt: “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijzend naar de foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” Voor Aagje lijkt de tijd langzamer te gaan.
Aagje deelt: “Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze sluit af met een diepe zucht en zegt: “Ik mis hen zo.”
Aagje heeft geprobeerd haar gevoel van eenzaamheid te uiten: “Ik heb tegen Karin gezegd dat ik haar mis, maar ze zegt altijd dat ze het zo druk.”
“Ik wil geen last zijn, begrijp je?”
“Maar soms voel ik me zo vergeten,” stelt Aagje terwijl ze een traan wegveegt. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Op een zondagmiddag enkele maanden terug kwam Lisette met haar kinderen op bezoek, zo vertelt ze.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden,” zegt ze.
Ondanks haar actieve betrokkenheid voelt Aagje zich vaak eenzaam. “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent”, legt ze uit.
Zoekend naar steun in haar situatie, vindt Aagje steun bij haar buurvrouw Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie,” zegt ze.
“Marjan begrijpt hoe het voelt om je eenzaam te voelen. Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en”
“Dat heeft een positieve invloed,” zegt ze dankbaar.
Aagje blijft echter hoop koesteren en heeft recent besloten een brief te schrijven aan haar kinderen, met de hoop dat ze misschien hun prioriteiten zullen herbekijken. “Ik wil niet klagen,” zegt ze zacht, “maar ik wil dat ze weten hoe ik me voel.”
In de brief legt ze uit hoeveel ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe de eenvoudige momenten van samen zijn haar dagen opfleuren.
“Ik heb geschreven over onze kostbare herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Hopelijk beseffen ze dan hoe waardevol die momenten voor mij zijn.”
Zodra ze haar huisje afsluit, wandelt ze naar haar tuin waar de bloemen prachtig bloeien. “De tuin brengt me innerlijke rust,” glimlacht ze. “Het voelt alsof de bloemen mij gezelschap houden.”
Tijdens haar wandeling tussen de bloemen lijkt Aagje al haar zorgen even te vergeten. “De eenzaamheid is zwaar,” besluit ze. “Maar zolang ik hoop heb, blijf ik vertrouwen dat mijn kinderen de weg terug naar huis zullen vinden.”
