Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos met haar 800 tatoeages, inclusief drie lagen inkt op haar gezicht, waardoor ze transformeert tot een levend kunstwerk.
Ondanks haar liefde voor body art, ondervindt Melissa aanzienlijke obstakels in haar zoektocht naar werk.
Ze gelooft dat haar tatoeages een rol spelen in haar moeite om een baan te vinden, waarbij vooroordelen over tattoos haar kansen belemmeren.
Melissa begon op haar twintigste met tatoeëren. Wat begon als een sporadische hobby, groeide al snel uit tot een passie. “Ik ben steeds meer gaan tatoeëren sinds mijn twintigste,” deelt Melissa.
“Nu prijken er drie lagen inkt op mijn gezicht en bedek ik oude ontwerpen met nieuwe.” Haar uitgebreide verzameling tatoeages vormt nu een integraal onderdeel van haar identiteit.
Met een vastberadenheid om door te gaan met haar passie voor tatoeëren tot ze 70 is, heeft ze het doel om uiteindelijk haar gehele lichaam te bedekken met kunstwerken.
Vroeger bekleedde Melissa een functie als toiletreiniger, een job waarmee ze voor zichzelf en haar twee kinderen zorgde. Helaas verloor ze deze betrekking.
“Een lastige periode,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen op basis van vermeend slecht werk.”
”Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Uit een persoonlijke ervaring blijkt dat uiterlijk mogelijk een rol kan spelen in werkgerelateerde situaties. Melissa denkt dat haar ontslag deels te maken had met haar verschijning, ondanks het feit dat haar vorige baas zelf ook veel tatoeages had.
Op zoek naar werk merkt Melissa dat het lastig is om werkgevers te overtuigen. Zelfs solliciteren naar posities die niet aansluiten bij haar ervaring, zoals die van toiletreiniger, blijkt niet succesvol te zijn. “Elke keer als ik solliciteer, is mijn verschijning blijkbaar een struikelblok,” zegt ze.
“Tijdens mijn zoektocht naar werk bots ik keer op keer op afwijzingen vanwege mijn tatoeages,” deelt Melissa. Deze wisselwerking met de maatschappij weerspiegelt de uitdagingen waarmee ze te maken heeft.
Ondanks haar flexibele houding ten opzichte van banen blijft Melissa zonder werk. De stigma’s rondom haar uiterlijk beïnvloeden niet alleen haar professionele leven, maar ook haar sociale interacties.
Er wordt gedeeld dat er veel negatieve reacties zijn in de omgeving van de persoon. “Er zijn veel geruchten over mij in de buurt,” wordt aangegeven. “Sommige beweren dat ik nooit heb gewerkt, wat helemaal niet waar is.”
”Zelfs de lokale kroeg en de school van mijn kinderen hebben me afgewezen. Ik word buitengesloten, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
Zelfs binnen de tatoeage-gemeenschap ervaart Melissa afwijzing. “Tatoeage-studio’s sluiten hun deuren voor mij,” verklaart ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn tatoeages en willen daar niets mee te maken hebben.”
De afwijzing, zowel van traditionele werkplekken als van tatoeage-experts, benadrukt de obstakels die mensen met extreme tatoeages tegenkomen in de samenleving.
Volhardend ondanks de uitdagingen, heeft Melissa de wilskracht om haar liefde voor tatoeages voort te zetten en elk stukje huid te transformeren tot een kunstwerk.
Met een glimlach zegt ze: “Ik word weleens vergeleken met een smurf vanwege mijn blauwe gezicht, maar dat deert me niet.”
“Dit is mijn identiteit en passie. Als mij morgen een job wordt aangeboden, zou ik die zonder aarzeling accepteren, ongeacht de aard ervan,” verklaart ze.
De ervaring van Melissa Sloan werpt licht op de delicate balans tussen individuele keuzes, uiterlijke expressie, werkgelegenheid en sociale aanvaarding.
Melissa wordt geconfronteerd met uitdagingen die zowel haar carrière als sociale leven beïnvloeden, ondanks haar uitgebreide tatoeageverzameling en harde werk in het verleden.
Ondanks haar indrukwekkende verzameling van 800 tatoeages en haar opvallende aanwezigheid in de tattoo-wereld, heeft Melissa Sloan (46) te maken met nieuwe obstakels…
