Op de leeftijd van 71 jaar dacht Astrid altijd dat haar leven rustig en vredig zou verlopen in de nadagen van haar bestaan.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend, hoewel de relatie met haar zoon complex en soms pijnlijk was.
Haar kleinkinderen gaven kleur aan haar leven, en ondanks alles bleef ze hoopvol dat de moeilijke band met haar zoon zou verbeteren in de toekomst.
Echter, een enkele envelop, ogenschijnlijk onschuldig tussen de post, zou haar leven voorgoed veranderen. Op een anoniem online forum lucht Astrid haar hart.
Zij vertelt openhartig over de tragedie die haar heeft getroffen. “Mijn zoon had al jaren psychische klachten,” schrijft ze, “en ik wist dat het niet goed met hem ging.”
”We zagen elkaar nauwelijks nog, af en toe belden we, maar zelfs dat werd steeds minder.” Het contact was nooit makkelijk geweest, en na verloop van tijd begon de afstand tussen hen te groeien.
In Astrid haar beleving, merkte ze een situatie op die ze niet kon herstellen. Haar schoondochter legde van meet af aan de schuld van haar zoon zijn problemen bij haar, wat innerlijke pijn veroorzaakte.
Met de jaren verslechterde de relatie met haar zoon. Er leek een muur tussen hen te groeien, een barrière die steeds hoger werd en hen steeds verder uit elkaar dreef.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid vol spijt. Telkens als ze probeerde te achterhalen waar het misging, voelde ze zich hulpeloos.
Zij wenste het contact te herstellen en de band opnieuw te versterken, maar stuitte op de uitdaging hoe dat te doen zonder de zaken te verergeren.
Maar toen, plotseling op een normale dag, arriveerde een envelop. “Het was een doorsneedag, niets bijzonders,” beschrijft ze. “Totdat ik die envelop opende.”
Wat ze ontdekte, was een rouwkaart. Haar zoon was overleden. Hij had zelfmoord gepleegd, en Astrid was hiervan onkundig gebleven.
Er was geen telefoontje, geen bericht, niets. Het was haar niet mogelijk om hem te troosten in zijn laatste momenten, om afscheid te nemen.
De pijn van het verlies was al overweldigend. Maar op deze manier geconfronteerd worden met het nieuws voelde als een klap in het gezicht.
“Op de rouwkaart stond dat de uitvaart al in besloten kring had plaatsgevonden,” deelt Astrid met verdriet mee.
“Ik was niet op de hoogte van zijn overlijden. En nu was de uitvaart al voorbij.” Het was moeilijk te bevatten. Hoe kon zij, als moeder, niet op de hoogte zijn gebracht?
Haar hele wereld leek in te storten en ze kon het niet begrijpen. De schok was enorm, de leegte nog groter. Hoe moest ze doorgaan zonder afscheid te hebben genomen van haar eigen kind?
De pijn werd niet alleen door Astrid gevoeld. Ook haar dochter, die in Australië woont, hoorde het tragische nieuws pas achteraf.
Op het forum deelt ze haar verhaal: “Mijn dochter kwam er pas achter toen het al voorbij was. Samen hebben we, ondanks de afstand tussen ons, onze tranen laten vloeien.”
Het gevoel van verlies werd alleen maar sterker doordat zowel zij als haar dochter werden buitengesloten.
Naast verdriet om het verlies van haar zoon, voelde Astrid ook onbegrip en eenzaamheid.
“Waarom heeft mijn schoondochter mij niet op de hoogte gebracht?”, vraagt ze zich af.
Zij had nooit verwacht dat ze buiten de belangrijkste momenten in het leven van haar zoon, inclusief zijn dood, zou worden gehouden.
“Waarom ben ik als zijn moeder niet op de hoogte gebracht? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?”, luidt haar smeekbede.
Astrid voelt zich niet alleen beroofd van de kans om haar zoon te steunen in zijn laatste dagen, maar ook van de mogelijkheid om afscheid van hem te nemen, om closure te vinden.
Voor Astrid is er geen makkelijke weg naar verwerking. De leegte die haar zoon achterlaat is diep, en het gevoel van onrechtvaardigheid maakt het rouwproces extra pijnlijk.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum. Het schrijven op het forum geeft haar een beetje verlichting, een manier om haar emoties te uiten. Maar het verdriet blijft.
Ze mist niet alleen haar zoon, maar ook de kans om op een waardige manier afscheid te nemen. De wond die dit alles heeft geslagen, zal nooit helemaal helen.
Astrid blijft hopen op antwoorden, maar die lijken voor nu uit te blijven. Haar enige troost komt van haar dochter, haar kleinkinderen, en de kleine gemeenschap die ze heeft gevonden op het forum.
Ze weet dat het leven doorgaat, maar voor haar voelt het alsof de tijd even stil is blijven staan sinds die bewuste dag waarop ze die fatale envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
