Mirte had zich het samenwonen met Thomas heel anders voorgesteld. Samen met hun twee honden, Boef en Lola, die ze al als pups hadden gekregen, genoten ze inmiddels twee jaar van hun knusse woning.
Voor haar waren de honden meer dan alleen huisdieren; ze maakten echt deel uit van haar gezin. Maar na hun verhuizing naar een nieuw huis, kwam er plotseling een onverwachte spanning aan het licht.
Thomas’ ouders bleken geen bezoek te willen brengen zolang de honden aanwezig waren. “We komen pas als die dieren weg zijn,” was de duidelijke boodschap.
Dit ongemak werd voor het eerst voelbaar op een koude zaterdagmiddag. Thomas’ ouders hadden gepland om langs te komen voor koffie, en Mirte had alles tiptop in orde gemaakt, zelfs een taart gebakken.
Maar kort voor de afspraak belde zijn moeder om af te zeggen. “We hebben er nog eens over nagedacht,” klonk het aarzelend, “maar we voelen ons niet op ons gemak met die honden om ons heen.”
Voor Mirte was deze afzegging onverwacht en pijnlijk. “Vanwege Boef en Lola? Wat is er mis met onze honden?”
”Ze zijn zo lief en goed opgevoed,” reageerde ze geschrokken toen Thomas haar het nieuws vertelde. Thomas legde uit dat zijn ouders zich gewoon ongemakkelijk voelden met de honden erbij.
Vanaf dat moment leek het elke keer weer mis te gaan wanneer er een etentje of familiebijeenkomst gepland stond. Er volgden steeds dezelfde excuses.
“We komen wel als de honden weg zijn,” hield Thomas’ moeder vol, alsof het eenvoudig was om hun trouwe viervoeters even uit huis te sturen.
Tijdens een etentje zonder de honden besloot Mirte de kwestie toch eens ter sprake te brengen. Het antwoord was confronterend:
“Wij houden gewoon niet van honden, en we vinden ze vies,” reageerde Thomas’ vader. “Al dat haar, die geur, het is voor ons niet hygiënisch.”
Mirte was verbaasd. “Vies? Onhygiënisch? Ze zijn schoon en goed verzorgd,” reageerde ze, maar het gesprek liep vast.
Thomas probeerde het onderwerp te sussen met een belofte om er later over te praten, maar voor Mirte voelde het alsof de grens bereikt was.
“Waarom moeten wij ons leven aanpassen voor jullie voorkeuren?” vroeg ze zich hardop af. De moeder van Thomas bleef bij haar standpunt:
“Jullie hebben gekozen voor een leven met die honden, wij mogen dan kiezen om er niet bij te zijn. Als jullie ons willen zien, moet er iets veranderen.”
Voor Mirte kwam dit ultimatum als een harde klap. Ze voelde zich gedwongen te kiezen tussen haar honden en de relatie met Thomas’ familie.
Onderweg naar huis voelde Mirte de tranen opkomen. “Ze begrijpen niet hoe belangrijk Boef en Lola voor ons zijn,” zei ze zacht.
“Ze willen dat we kiezen, maar voor mij is dat geen optie. Ik ga onze honden niet wegdoen om hen tevreden te stellen.”
Thomas zat duidelijk klem tussen de gevoelens van zijn ouders en de pijn van zijn vriendin. “Ik begrijp je echt, Mirte, maar het zijn mijn ouders. Ik wil geen ruzie met hen.”
In de weken die volgden bleef de spanning hangen. Mirte merkte dat het contact met haar schoonfamilie niet alleen minder frequent werd, maar dat er ook emotionele afstand ontstond.
“We komen wel als die honden er niet meer zijn,” was de boodschap die steeds terugkwam, maar voor Mirte was dit geen optie. “Onze honden horen bij ons leven en dat verandert niet,” stelde ze vast.
Langzaam drong het tot Mirte door dat een oplossing ver weg leek. Ze voelde zich gevangen tussen haar liefde voor haar honden en haar wens om een goede band met haar schoonfamilie te onderhouden.
“Waarom zouden zij bepalen hoe wij moeten leven?” dacht ze keer op keer. “Waarom moeten wij ons aanpassen aan hun voorkeuren terwijl ze niet eens de moeite nemen ons te begrijpen?”
Mirte realiseerde zich dat ze voor een moeilijke keuze stond. Haar honden waren onmisbaar voor haar. Als het betekende dat ze daardoor minder contact met haar schoonfamilie zou hebben, dan was dat maar zo.
“Het voelt oneerlijk,” dacht ze regelmatig, “maar als ze ons niet kunnen accepteren zoals we zijn, inclusief Boef en Lola, dan ligt dat probleem bij hen, niet bij ons.”
1. Haar ouders spreken duidelijke taal…..!
2. Haar ouders vinden honden vies en gewoon niet fijn!
3. Wat een bizar verhaal zeg. Lekker wegblijven!
4. ‘We komen wel als die honden er niet meer zijn’
5. Pas als de honden er niet meer zijn willen ze op visite komen….
