WhatsApp Image 2025 07 19 at 135808jpeg

Hamza voelt zich gediscrimineerd door gemeente: ‘Er zijn meer mensen zoals wij’

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Hamza woont al 31 jaar in Nederland. Hij is een rustige man, die niet veel vraagt van het leven. Samen met zijn vrouw woont hij in een eenvoudige woning in een rustige buurt.

Zijn kinderen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen gezinnetje. Dat is iets waar Hamza trots op is.

“Ze doen het goed,” zegt hij met een glimlach. Maar achter die glimlach schuilt ook zorgen. Grote zorgen zelfs.

Zijn vrouw is al jaren ziek. Ze heeft een spierziekte, waardoor ze steeds minder zelf kan. Hamza zorgt al die tijd voor haar.

Hij kookt, doet de was, helpt haar uit bed en naar de douche. Alles wat nodig is om haar dag door te komen, doet hij. Niet omdat het moet, maar omdat hij van haar houdt. Maar het is zwaar. Heel zwaar.

“Er zijn dagen dat ik helemaal kapot ben,” vertelt hij. “Maar ik doe het met liefde. Alleen… soms is liefde niet genoeg. Je hebt ook hulp nodig.”

Omdat ze leven van een aowtje, is er weinig ruimte voor extra hulp of luxe. Elke euro moet goed worden besteed.

Gelukkig heeft Hamza via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) wel wat kunnen regelen. Er zijn hulpmiddelen in huis geplaatst, en er komt één keer in de twee weken iemand schoonmaken. Maar dat is volgens Hamza veel te weinig.

“Drie uurtjes in de twee weken… Dat is niks,” zegt hij met een zucht. “Hoe moet ik in drie uur tijd het hele huis schoon krijgen als ik daarnaast dag en nacht voor mijn vrouw zorg?”

Zijn kinderen willen wel helpen, maar hebben hun eigen drukke leven. Ze werken en hebben jonge kinderen.

Hamza begrijpt dat en neemt het ze niet kwalijk. “Ze doen wat ze kunnen. Maar ze kunnen niet alles opvangen. En dat hoeft ook niet.”

Daarom heeft Hamza de gemeente gevraagd om meer huishoudelijke hulp. Niet voor hemzelf, zegt hij, maar voor zijn vrouw.

“Zij verdient het. Ze heeft haar hele leven gewerkt en gezorgd voor het gezin. Nu is zij degene die zorg nodig heeft.”

Maar tot zijn grote teleurstelling is dat verzoek afgewezen. Het blijft bij drie uur hulp om de twee weken. Hamza vindt dat onbegrijpelijk.

“Ik hoor van andere mensen, van Nederlandse ouderen, dat zij vaak drie uur per week hulp krijgen. Waarom krijgen wij dat niet? Is mijn vrouw dan minder belangrijk?”

Hij wil niemand iets misgunnen, benadrukt hij. “Iedereen die hulp nodig heeft, moet die krijgen. Maar ik wil alleen dat er eerlijk gekeken wordt naar onze situatie.”

”Wij zijn geen uitzondering. Er zijn meer mensen zoals wij, die elke dag hun best doen maar niet gezien worden.”

Hamza blijft beleefd, maar de teleurstelling klinkt door in zijn stem. “Ik heb mijn hele leven gewerkt. Ik betaal mijn rekeningen. En nu we hulp nodig hebben, wordt er gezegd: het moet maar zo.”

Hij heeft geprobeerd in bezwaar te gaan, maar ook dat leverde niets op. Toch geeft hij de moed niet op en blijft hij strijden.

“Zolang ik kan zorgen voor mijn vrouw, doe ik dat. Maar het zou mooi zijn als ik af en toe een beetje lucht krijg. Een paar uurtjes extra hulp, zodat ik even adem kan halen.”

Zijn dagen blijven gevuld met zorgen, maar ook met liefde. En hoop. Hoop dat er ooit iemand van de gemeente echt komt kijken.

Niet naar de papieren, maar naar de mensen achter die papieren. “Ik vraag niet om medelijden,” zegt hij. “Ik vraag om rechtvaardigheid.”

CategorieAlgemeen Tagsgemeente ondersteuning wmo

Hamza voelt zich gediscrimineerd door gemeente: ‘Er zijn meer mensen zoals wij’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 07 16 at 093609jpeg

Deze gemeente voert als eerste een lokaal verbod op fatbikes in! ‘Teveel meldingen’

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De gemeente Hoogeveen heeft als eerste in Nederland besloten om een lokaal verbod in te voeren op opgevoerde fatbikes.

De gemeenteraad stemde deze week in met het plan om bepaalde zones in de stad fatbikevrij te maken. Daarmee komt een eind aan maandenlange discussies over de veiligheid op de fietspaden.

De maatregel richt zich vooral op plekken waar het vaak druk is, zoals in de buurt van scholen, winkelgebieden en populaire fietsroutes.

De reden? Steeds meer klachten over jongeren die met hoge snelheid op hun fatbikes door het verkeer rijden.

Volgens betrokkenen gaat het soms om snelheden van meer dan 40 kilometer per uur, wat voor gevaarlijke situaties zorgt.

Wethouders in Hoogeveen zijn duidelijk: veiligheid staat voorop. “Er zijn te veel meldingen van bijna-ongelukken en onveilige situaties,” klinkt het vanuit het gemeentehuis.

Ook scholen, bewoners en de politie hadden bij de gemeente aan de bel getrokken. Vooral ouderen en ouders van jonge kinderen maakten zich zorgen.

Fatbikes, die oorspronkelijk zijn ontworpen voor off-road gebruik zoals zand en sneeuw, zijn inmiddels razend populair in Nederland.

Het stoere uiterlijk, brede banden en hoge stuur spreken vooral jongeren aan. Vaak worden de fietsen aangepast zodat ze sneller kunnen rijden – en juist daar ligt het probleem.

De gemeente wil dus niet álle fatbikes verbieden, maar richt zich specifiek op modellen die zijn opgevoerd of niet voldoen aan de technische eisen.

Hoe de handhaving eruit komt te zien, wordt later bepaald. De politie en boa’s zullen wel verantwoordelijk worden voor de controles.

In andere steden in Noord-Nederland wordt met belangstelling naar Hoogeveen gekeken. Gemeenten zoals Assen, Emmen en Groningen hebben zelf ook te maken met de opkomst van snelle fatbikes, maar aarzelen nog vanwege juridische en praktische vragen.

Een lokaal verbod kan namelijk alleen als er een goede wettelijke basis voor is. Veel gemeenten hopen daarom op landelijke regels.

De discussie over fatbikes komt op een moment dat het aantal verkeersongelukken met (elektrische) fietsen flink toeneemt.

Vooral jongeren en ouderen lopen daarbij risico. In 2024 was meer dan een derde van de verkeersdoden in Nederland fietser. Ook het aantal ernstige verwondingen neemt toe.

Het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat kijkt inmiddels mee. Er worden proeven voorbereid met snelheidslimieten op fietspaden, en het uitsluiten van bepaalde voertuigen – zoals zware elektrische fietsen of fatbikes – wordt niet uitgesloten.

Niet iedereen is blij met het besluit van Hoogeveen. Producenten en verkopers van fatbikes noemen het “te kort door de bocht”.

Volgens hen ligt het probleem niet bij de fiets zelf, maar bij het opvoeren ervan. Ze pleiten voor betere handhaving, technische eisen en voorlichting aan jongeren.

Ook bewoners zijn verdeeld. Ouders reageren opgelucht en hopen dat de rust op straat terugkeert. Tegelijkertijd zijn er zorgen dat jongeren nu kiezen voor nog gevaarlijkere voertuigen of zich minder aan de regels gaan houden.

“Sommigen geven toe dat ze hun fatbike sneller maken,” vertelt een inwoner, “maar zeggen ook dat ze zich niet veilig voelen op een gewone fiets, of dat het openbaar vervoer te duur is.”

Hoe dan ook: het besluit van Hoogeveen zet druk op Den Haag. Demissionair minister Tieman heeft aangegeven de situatie in de gaten te houden, maar wil eerst de resultaten van lokale proeven afwachten.

Toch lijkt het erop dat meer gemeenten dit voorbeeld willen volgen. Zeker als de zorgen over verkeersveiligheid blijven toenemen.

CategorieAlgemeen Tagsfatbike gemeente verbod

Deze gemeente voert als eerste een lokaal verbod op fatbikes in! ‘Teveel meldingen’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 103325 1png

Achmed woest op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Achmed woont al 31 jaar in Nederland. Hij is een rustige man, die niet veel vraagt van het leven. Samen met zijn vrouw woont hij in een eenvoudige woning in een rustige buurt.

Zijn kinderen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen gezinnetje. Dat is iets waar Achmed trots op is.

“Ze doen het goed,” zegt hij met een glimlach. Maar achter die glimlach schuilt ook zorgen. Grote zorgen zelfs.

Achmeds vrouw is al jaren ziek. Ze heeft een spierziekte, waardoor ze steeds minder zelf kan. Achmed zorgt al die tijd voor haar.

Hij kookt, doet de was, helpt haar uit bed en naar de douche. Alles wat nodig is om haar dag door te komen, doet hij. Niet omdat het moet, maar omdat hij van haar houdt. Maar het is zwaar. Heel zwaar.

“Er zijn dagen dat ik helemaal kapot ben,” vertelt hij. “Maar ik doe het met liefde. Alleen… soms is liefde niet genoeg. Je hebt ook hulp nodig.”

Omdat ze leven van een bijstandsuitkering, is er weinig ruimte voor extra hulp of luxe. Elke euro moet goed worden besteed.

Gelukkig heeft Achmed via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) wel wat kunnen regelen. Er zijn hulpmiddelen in huis geplaatst, en er komt één keer in de twee weken iemand schoonmaken. Maar dat is volgens Achmed veel te weinig.

“Drie uurtjes in de twee weken… Dat is niks,” zegt hij met een zucht. “Hoe moet ik in drie uur tijd het hele huis schoon krijgen als ik daarnaast dag en nacht voor mijn vrouw zorg?”

Zijn kinderen willen wel helpen, maar hebben hun eigen drukke leven. Ze werken en hebben jonge kinderen.

Achmed begrijpt dat en neemt het ze niet kwalijk. “Ze doen wat ze kunnen. Maar ze kunnen niet alles opvangen. En dat hoeft ook niet.”

Daarom heeft Achmed de gemeente gevraagd om meer huishoudelijke hulp. Niet voor hemzelf, zegt hij, maar voor zijn vrouw.

“Zij verdient het. Ze heeft haar hele leven gewerkt en gezorgd voor het gezin. Nu is zij degene die zorg nodig heeft.”

Maar tot zijn grote teleurstelling is dat verzoek afgewezen. Het blijft bij drie uur hulp om de twee weken. Achmed vindt dat onbegrijpelijk.

“Ik hoor van andere mensen, van Nederlandse ouderen, dat zij vaak drie uur per week hulp krijgen. Waarom krijgen wij dat niet? Is mijn vrouw dan minder belangrijk?”

Hij wil niemand iets misgunnen, benadrukt hij. “Iedereen die hulp nodig heeft, moet die krijgen. Maar ik wil alleen dat er eerlijk gekeken wordt naar onze situatie.”

”Wij zijn geen uitzondering. Er zijn meer mensen zoals wij, die elke dag hun best doen maar niet gezien worden.”

Achmed blijft beleefd, maar de teleurstelling klinkt door in zijn stem. “Ik heb mijn hele leven gewerkt. Ik betaal mijn rekeningen. En nu we hulp nodig hebben, wordt er gezegd: het moet maar zo.”

Hij heeft geprobeerd in bezwaar te gaan, maar ook dat leverde niets op. Toch geeft hij de moed niet op en blijft hij strijden.

“Zolang ik kan zorgen voor mijn vrouw, doe ik dat. Maar het zou mooi zijn als ik af en toe een beetje lucht krijg. Een paar uurtjes extra hulp, zodat ik even adem kan halen.”

Zijn dagen blijven gevuld met zorgen, maar ook met liefde. En hoop. Hoop dat er ooit iemand van de gemeente echt komt kijken.

Niet naar de papieren, maar naar de mensen achter die papieren. “Ik vraag niet om medelijden,” zegt hij. “Ik vraag om rechtvaardigheid.”

CategorieAlgemeen Tagsachmed gemeente wmo

Achmed woest op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 05 12 at 103325png

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’

Algemeen

Kies nummer 5 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Achmed woont al 31 jaar in Nederland. Hij is een rustige man, die niet veel vraagt van het leven. Samen met zijn vrouw woont hij in een eenvoudige woning in een rustige buurt.

Zijn kinderen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen gezinnetje. Dat is iets waar Achmed trots op is.

“Ze doen het goed,” zegt hij met een glimlach. Maar achter die glimlach schuilt ook zorgen. Grote zorgen zelfs.

Achmeds vrouw is al jaren ziek. Ze heeft een spierziekte, waardoor ze steeds minder zelf kan. Achmed zorgt al die tijd voor haar.

Hij kookt, doet de was, helpt haar uit bed en naar de douche. Alles wat nodig is om haar dag door te komen, doet hij. Niet omdat het moet, maar omdat hij van haar houdt. Maar het is zwaar. Heel zwaar.

“Er zijn dagen dat ik helemaal kapot ben,” vertelt hij. “Maar ik doe het met liefde. Alleen… soms is liefde niet genoeg. Je hebt ook hulp nodig.”

Omdat ze leven van een bijstandsuitkering, is er weinig ruimte voor extra hulp of luxe. Elke euro moet goed worden besteed.

Gelukkig heeft Achmed via de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) wel wat kunnen regelen. Er zijn hulpmiddelen in huis geplaatst, en er komt één keer in de twee weken iemand schoonmaken. Maar dat is volgens Achmed veel te weinig.

“Drie uurtjes in de twee weken… Dat is niks,” zegt hij met een zucht. “Hoe moet ik in drie uur tijd het hele huis schoon krijgen als ik daarnaast dag en nacht voor mijn vrouw zorg?”

Zijn kinderen willen wel helpen, maar hebben hun eigen drukke leven. Ze werken en hebben jonge kinderen.

Achmed begrijpt dat en neemt het ze niet kwalijk. “Ze doen wat ze kunnen. Maar ze kunnen niet alles opvangen. En dat hoeft ook niet.”

Daarom heeft Achmed de gemeente gevraagd om meer huishoudelijke hulp. Niet voor hemzelf, zegt hij, maar voor zijn vrouw.

“Zij verdient het. Ze heeft haar hele leven gewerkt en gezorgd voor het gezin. Nu is zij degene die zorg nodig heeft.”

Maar tot zijn grote teleurstelling is dat verzoek afgewezen. Het blijft bij drie uur hulp om de twee weken. Achmed vindt dat onbegrijpelijk.

“Ik hoor van andere mensen, van Nederlandse ouderen, dat zij vaak drie uur per week hulp krijgen. Waarom krijgen wij dat niet? Is mijn vrouw dan minder belangrijk?”

Hij wil niemand iets misgunnen, benadrukt hij. “Iedereen die hulp nodig heeft, moet die krijgen. Maar ik wil alleen dat er eerlijk gekeken wordt naar onze situatie.”

”Wij zijn geen uitzondering. Er zijn meer mensen zoals wij, die elke dag hun best doen maar niet gezien worden.”

Achmed blijft beleefd, maar de teleurstelling klinkt door in zijn stem. “Ik heb mijn hele leven gewerkt. Ik betaal mijn rekeningen. En nu we hulp nodig hebben, wordt er gezegd: het moet maar zo.”

Hij heeft geprobeerd in bezwaar te gaan, maar ook dat leverde niets op. Toch geeft hij de moed niet op en blijft hij strijden.

“Zolang ik kan zorgen voor mijn vrouw, doe ik dat. Maar het zou mooi zijn als ik af en toe een beetje lucht krijg. Een paar uurtjes extra hulp, zodat ik even adem kan halen.”

Zijn dagen blijven gevuld met zorgen, maar ook met liefde. En hoop. Hoop dat er ooit iemand van de gemeente echt komt kijken.

Niet naar de papieren, maar naar de mensen achter die papieren. “Ik vraag niet om medelijden,” zegt hij. “Ik vraag om rechtvaardigheid.”

CategorieAlgemeen Tagsgemeente gezondheid wmo

Achmed boos op gemeente: ‘Nederlandse oudjes krijgen dat heel makkelijk via de WMO’ Lees meer »

Scroll naar boven