Na jaren hard werken had Wim zich zijn pensioen anders voorgesteld. Hij droomde van een rustige oude dag, zonder financiële zorgen.
Maar nu hij in een klein appartement woont en moeite heeft om rond te komen, vraagt hij zich af hoe het zover heeft kunnen komen.
“Ik heb mijn hele leven gewerkt,” zegt hij met een zucht. “En nu kan ik mijn rekeningen amper betalen. Hoe is het zover gekomen?”
Zijn woning is eenvoudig ingericht, zonder overbodige luxe. De meubels zijn oud maar bruikbaar, de muren kaal. “Ik hoef geen weelde,” benadrukt hij.
“Maar ik had gehoopt dat ik me iets meer kon veroorloven dan dit. Soms vraag ik me af of ik die extra boterham deze week wel kan betalen.”
Elke ochtend begint Wim zijn dag met een simpel ontbijt: een boterham en een kop koffie. “Vroeger genoot ik in het weekend van een uitgebreid ontbijtje,” vertelt hij. “Een gekookt eitje, een croissantje. Maar dat zit er nu niet meer in.”
Het sombere weer buiten weerspiegelt de stemming in huis. “Soms voelt het alsof je je hele leven hebt gewerkt voor niks,” zegt hij terwijl hij naar buiten staart.
Wim werkte ruim veertig jaar als vrachtwagenchauffeur. Hij maakte lange dagen, was vaak weken van huis en reed duizenden kilometers door Europa.
Hij leefde zuinig, betaalde netjes zijn belastingen en spaarde wat hij kon. “Ik dacht dat ik het goed deed,” zegt hij. “Maar alles is zo duur geworden, en het lijkt alleen maar erger te worden.”
De grootste uitdaging? De vaste lasten. Zijn huur neemt een groot deel van zijn pensioen in beslag en de stijgende energiekosten maken het nog lastiger. “De gas- en stroomprijzen zijn een groot probleem,” legt hij uit.
“Ik zet de verwarming bijna niet meer aan. In de winter loop ik gewoon met een dikke trui en jas in huis. Het is verre van ideaal, maar ik heb geen keuze.”
Ook de boodschappen worden steeds moeilijker. “Ik koop alleen wat echt nodig is: brood, melk, wat groente en af en toe een klein stukje vlees. Ik zou graag eens wat lekkers eten,” zegt hij.
“Maar als je moet kiezen tussen je huur betalen en een warme maaltijd, dan weet je wat het wordt.” Wim voelt zich soms machteloos.
“Je wilt genieten van je pensioen, maar het kan niet. Het voelt alsof de wereld doorgaat en ik ergens ben blijven steken.”
Zijn kinderen proberen hem te helpen, maar hij wil hen niet tot last zijn. “Ze hebben hun eigen gezinnen en genoeg kosten. Ik zou hen moeten ondersteunen, niet andersom.”
Zijn situatie is helaas geen uitzondering. Veel ouderen in Nederland kampen met financiële zorgen, terwijl de kosten van levensonderhoud blijven stijgen.
“Ik hoor het van anderen ook,” zegt Wim. “We praten erover, hoe lastig het is. Dat geeft enige troost, maar het verandert niets.”
Toch blijft hij hoop houden. “Misschien worden we ooit gehoord,” zegt hij. “We hebben Nederland mee opgebouwd, maar soms voelt het alsof we vergeten zijn.”
Ondanks alles weigert Wim de moed te verliezen. “Ik blijf vechten,” zegt hij vastberaden. “Dat heb ik altijd gedaan, en dat zal ik blijven doen.”
Na jaren hard werken had Wim zich zijn pensioen anders voorgesteld. Hij droomde van een rustige oude dag, zonder financiële…
